To już rok My Serenity Sky! 12 miesięcy temu stworzyłam to miejsce, by dzielić się swoimi przeżyciami podczas podróżowania i poznawania Londynu. Przez ten czas pojawiło się 26 artykułów, około 450 zdjęć, ponad 1 300 wyświetleń i… Jakieś 3 wątpliwości, by usunąć to miejsce.

Ale jestem! 

Pamiętam jak rozmyślałam nad stworzeniem bloga. Zaczęło się dość banalnie – w przeciągu kilku miesięcy aż dwie (!) osoby zapytały mnie o rekomendacje w Rzymie. Grzebałam w zdjęciach, starych rozmowach, historii przeglądarki… Pomyślałam, że gdybym miała swoją stronę internetową, mogłabym po prostu wysłać link: “hej, zobacz, tu spałam, najsmaczniejsze tiramisu zjesz tutaj, to miejsce jest warte zobaczenia”. W tym samym roku zwiedziłam też Majorkę i Mediolan oraz wiele miejsc na Dolnym Śląsku. 

Tak. Chciałam mieć swoją stronę w internecie, pokazać wszystkie zobaczone przeze mnie miejsca – dać wskazówki, zachęcić do podróży. Zwyczajnie w świecie opowiedzieć o tym, jak minął mi czas na urlopie. Jednak od razu zaczęły się pytania: czy dam radę to wszystko opisać w interesujący sposób? Czy mam wystarczająco dużo dobrych zdjęć? Czy znajdę na to czas?

• 

• 

• 

Łatwo nie było

Potem nadeszła przeprowadzka do Londynu. Moje myśli były skupione na ekscytacji pomieszanej ze zdenerwowaniem. Znaleźliśmy się w całkowicie nowej rzeczywistości – bez rodziny i znajomych, bez pracy, bez rozumienia tutejszego akcentu. Mieliśmy oszczędności, ale wydaliśmy je na pierwszy miesiąc życia, a także… bilet autobusowy do Leeds i koncert Bring Me The Horizon. Spełnianie marzeń ponad regularne jedzenie! :) Boże, dla tych dudnień basu w płucach zrobiłabym to drugi raz. 

Pierwszy wypad do centrum Londynu nie miał nic wspólnego z komediami romantycznymi. Nie zrozumcie mnie źle, marzyłam o tym miejscu od dziecka. Od pierwszych stron Harrego Pottera, po ostatnie Sherlocka Holmesa. Nie było jednak biegu z piskiem “o rany, jesteśmy!”. Wiało jak cholera, poszliśmy na krótki spacer brzegiem Tamizy i zjedliśmy tanią chińszczyznę w pudełku. A potem ujrzałam Tower Bridge i pomyślałam “cholera, jestem dokładnie tam, gdzie powinnam być”!

• 

• 

Jednak się udało

Chciałam poznać Londyn od podszewki – zaglądnąć w każde miejsce, poznać tradycje i obyczaje, spróbować wszystkiego co się da. Kupiłam nawet grubą książkę o historii miasta! Jednak przez pierwsze miesiące byliśmy z Michałem głównie skupieni na pracy i wyrównywaniu rachunków. To śmieszne, ale twierdziłam, że nie jestem gotowa powiedzieć o Londynie w taki sposób, w jaki bym od siebie oczekiwała. Pomysł czekał. 

A potem Julia z Twin Peaks Cafe zdradziła, że znajomi z pracy namawiają ją do założenia bloga. “Stara, zróbmy to razem!”. Pewnie dałabym się nadal kotłować myślom, ale pojechaliśmy z Michałem na weekend do Paryża. Spojrzałam na to miasto i postanowiłam – chcę opowiedzieć o tym miejscu na swój sposób, nieważne czy będzie “dobry”!

• 

• 

• 

O jakieś trzy razy za dużo

Wróciłam do Anglii i kupiłam domenę My Serenity Sky. Po tym czasie jeszcze kilka razy zastanawiałam się, czy to na pewno był dobry pomysł. Miałam tygodnie milczenia, pojedyncze lub zmieniające się w miesiące. Koronawirus i siedzenie w domu nie ułatwiało sprawy. 

Raz było już poważnie. Bo nikt tego chyba nie czyta, bo jestem zmęczona i nie mam czasu, bo chyba jednak jestem nudna. “Myślałam, że robisz to dla siebie i sprawia Ci to radość”. Mama jak zawsze trafia w punkt. 

• 

• 

• 

Rok temu kochałam podróżować

Blog uświadomił mi, że to nie wszystko. Tak naprawdę uwielbiam chodzić bez mapy, odkrywać nowe miejsca, próbować lokalnych smaków. Bardzo lubię fotografować i robię to naprawdę dobrze, nawet jeżeli nadal korzystam w tym celu z telefonu. W dodatku zrozumiałam, że Michał jest genialnym współpracownikiem – świetnie nam się razem zwiedza, planuje, decyduje i tworzy wspomnienia. 

To miejsce mnie motywuje. Do zadawania pytań, do błądzenia, uwieczniania chwil. “My Serenity Sky” to mój kawałek internetu, mój publiczny pamiętnik – dziennik podróży. A teraz ma już rok! I jestem z siebie cholernie dumna.